Wiersze epoki Song to rodzaj poezji, który zaczął rozwijać się w środkowym okresie panowania wcześniejszej dynastii Tang. Szczyt rozwoju tej formy miał miejsce w czasie panowania dynastii Song.
Kompozycja wierszy jest nieregularna, jeden wers zawiera co najmniej 5 znaków. Często wiersze komponowano tak, aby pasowały do muzyki. Są więc ze swej natury poezją śpiewaną. Wiersze dzielą się na krótkie, do 58 znaków (chiń. xiaoling, 小令), średnie (zhongdiao, 中調), oraz długie powyżej 91 znaków (changdiao, 長調).
Najbardziej znani poeci tworzący poezję, w tym poezję Ci:
Bodisatwa Man – Li Bai
Zieleń drzew i podnoszące się mgły
Pokryte zimą wzgórza
Zmierzch powoli wnika do pawilonu;
Wewnątrz pogrążony w smutku człowiek.
Stoi zamyślony na nefrytowych schodach;
Obserwuje jak ptaki powracają do swych gniazd
A gdzież jest jego droga do domu?
Jedynie przydrożne pawilony...
菩薩蠻
平林漠漠煙如織,
寒山一帶傷新碧.
暝色入高樓,
有人樓上愁。
玉階空佇立,
宿鳥歸飛急。
何處是歸程?
長亭更短亭。
李白 - Li Bai
un_flex un_flex_ht
1. bodhisattwa – w okresie Song tak często określano piękne kobiety.